Over Selfcare: Grenzen aangeven
Het werd weer even pijnlijk duidelijk. Werken aan jezelf is nooit klaar. En niet voor anderen, maar echt voor jezelf. Zo dacht ik dat ik heel goed bezig was met mijn grenzen aangeven, maar inmiddels blijkt dat ik nog een lange weg te gaan heb. En dat is natuurlijk prima, het is alleen even slikken.
Ik dacht dat grenzen aangeven voor mij alleen ging om zeggen waar ik wel en niet naartoe wilde. Of na een uur weer naar huis gaan omdat ik lang genoeg onder de mensen ben geweest. En ja, dat hoort er ook bij, maar ik ben er inmiddels achter dat het veel meer is dan dat. Nee zeggen tegen bepaalde mensen of situaties is heel belangrijk, anders gaan anderen te ver. En weet je wie er nog het meeste aan de haal gaat met mijn grenzen, tot ik in janken uitbarst omdat ik het niet meer trek? Ik. Had je die aan zien komen? Ik ook niet.
Ik ben degene die toelaat dat anderen te ver gaan en ik ben zelf degene die dagelijks veel en veel te ver gaat. Met een leger aan excuses en 'je moet niet zeuren' raas ik met dodelijke snelheid mijn eigen grenzen over. Met heel veel geweld bestorm ik mijn comfort-zone, mijn veilige hutje in het bos. Ik ben zo bezig met anderen (goh, wat een verrassing..) dat ik niet zie hoe ik mezelf weer eens in een hoek drijf door gewoon maar door te gaan. Aan de glas-half-vol-kant leer ik er nu wel weer van, dus dat is fijn. 'Nee, ik kan vanavond niet' of 'Ik heb hier ja tegen gezegd, maar ik trek het niet dus ik zeg nu nee' is niet de enige manier om mijn grenzen aan te geven. 'Ja, dat is wel een probleem.' 'Ja, ik vind dat inderdaad vervelend.' of 'Na 5 keer vind ik dit grapje niet meer leuk.' horen daar ook bij. En misschien nog wel de grootste boosdoener: Mijn gevoel wegdrukken omdat ik het vanuit het standpunt van de ander kan verklaren. Aan de ene kant is dat heel fijn, want ik kan het probleem een beetje relativeren en uiteindelijk is het oké. Maar aan de andere kant zeg ik dan tegen mezelf dat ik niet zo moet zeiken en er niets aan de hand is. Ik krijg er een naar gevoel van, dus er is WEL iets aan de hand. Relativeren werkt 5, misschien wel 10 keer. Maar daarna is het ook echt wel klaar. Tijd voor een andere aanpak dus.
De komende tijd ga ik weer even aan mij denken. Moederen over mij, in plaats van over anderen. De wereld draait gelukkig prima door zonder mij, dus waarom zou ik er al mijn energie in steken? Die energie gebruik ik liever voor mij, mijn relatie en mijn bedrijf. Over bedrijf gesproken, de Finding Kerdwin Training krijgt er een nieuw onderwerp bij. We gaan het hebben over grenzen aangeven ;)
Herken jij jezelf hierin? Wat doe jij nu om aan te geven dat mensen (of jij) een stapje terug moeten doen?