Even heel erg eerlijk
Er zijn van die dagen dat het aardig donker is. Dat ik boos en verdrietig ben en zelfs het vertrouwen in een groot deel van de mensheid ben verloren. Klinkt lekker dramatisch he? Maar dat is nou eenmaal hoe ik mij voel. Vandaag is zo'n dag.
Niets anders dan leed en dood in het nieuws en op de sociale media, zo voelt het vandaag. Mensen die zo wanhopig zijn dat ze aan een vliegtuig hangen dat opstijgt en daarna doodvallen, Ankie Broekers-Knol die kinderen bij hun ouders weg wil houden en dat op eigen houtje doordrukt, boeren die een kort geding aanspannen omdat de campagne van Dier&Recht leugens zou bevatten, dieren op de Veluwe die worden gedood met een kogel, corona dit, corona dat, en 2 groepen lijnrecht tegenover elkaar die elkaar nog net niet het laatste beetje lucht uit de longen knijpen. Niet over 1 onderwerp, maar zo ongeveer bij alles.
Ook ik heb een duidelijk mening in deze zaken. En soms zwicht ik voor mijn eigen temperament en pleur ik die mening zo op facebook of instagram in een reactie of in een post. Dat heb ik gisteren gedaan en vanmorgen ook. En nu vraag ik mij af waarom. Want het gaat niks bijdragen aan een liefdevolle maatschappij en het kost mij achterlijk veel energie. Energie die ik op dit moment even niet heb. Ik ben moe, en wil eigenlijk in bed liggen met een deken over mijn hoofd. Maar daar wordt het allemaal ook niet beter van.
In plaats van in bed te blijven liggen heb ik besloten om het van mij af te schrijven. De woede en het verdriet. Dat is wat deze blog is, het van mij af schrijven. Want ik ben heel erg boos op heel veel mensen en zit vol met frustratie omdat ik het gevoel heb dat er niet wordt geluisterd naar de pijn van anderen. Ik ben verdrietig door al het leed dat nu zo duidelijk zichtbaar is en ik kan er met mijn verstand niet bij dat er mensen zijn die zichzelf belangrijker vinden dan dat leed, dan de pijn van anderen. Ja, selfcare first, 100%. Maar als jouw selfcare anderen een levenslang trauma of zelfs de dood bezorgt, dan moet je misschien een andere vorm van selfcare gaan kiezen.
Er is nu te veel gaande in de wereld om alles te kunnen bevatten en los te kunnen laten. Dus steek ik voor nu even mijn kop in het zand en kijk alleen nog naar de leuke dingen. Als ik straks weer opgeladen ben, kan ik er weer zijn voor de mensen en andere dieren die mij nodig hebben. Dan staat ze er weer hoor, 1,67m met haar grote waffel en een mening die niet veel mensen met haar delen. Want dat is wie ik ben. Dat is hoe ik voel, hoe ik praat, hoe ik in elkaar zit. En ookal zorgt dat er ook voor dat ik mij veel aantrek en dus hele donkere dagen heb, ik ben er trots op dat ik zo in elkaar zit. Want die pijn en dat verdriet is ook mijn drijfveer. De reden waarom ik doe wat ik doe en vind wat ik vind. Een kleine, zweverige activiste met een veel te groot hart. Dat ben ik, en dat is prima.
Als je alles hebt gelezen wil ik je bedanken. Ook hoop ik dat jouw dag gewoon nog fijn zal zijn. Vanavond lekker vroeg naar bed, en morgen een frisse start. Want van 2 dingen kan je zeker zijn in het leven. Dood gaan we allemaal, en na het donker wordt het altijd wel weer licht.