'En ineens valt het kwartje'. Over eigenwaarde en ondernemen

Vandaag viel ineens het kwartje na wat mailverkeer met het hoofdkantoor van mijn werkgever. Ik wil meer, verder. En dat werd, in mijn ogen, afgewezen. Niet met die woorden, maar ineens voelde het toch zo en viel er een kwartje. Ik lijk verdomme wel niet goed bij m'n hoofd..

Niveau 3 diploma

11 jaar geleden haalde ik mijn niveau 3 diploma. Daarna ben ik gestart met niveau 4, maar na een fietsongeluk (autodeur in mijn gezicht, jaartje therapie tot gevolg) bleek al snel dat ik dat niet kon afmaken. Als ik heel eerlijk ben voelt het nog altijd als falen. Want ik weet dat ik niveau 4 aan kan. Sterker nog, ik weet dat ik een HBO opleiding zou kunnen doen. Mijn Nederlands is daar meer dan 'goed genoeg' voor en aan intelligentie geen gebrek. Maar ik ben blijven hangen aan mijn niveau 3 diploma. Niks mis mee, tot het je begint tegen te houden in je ontwikkeling op de werkvloer.

Faalangst

Sinds ik weet dat ik een HBO opleiding zou kunnen doen (waar ik trouwens wel weer de bevestiging van iemand anders voor nodig had) is het gaan kriebelen. Wel, niet, misschien, nee toch niet. Bang dat het mis zou gaan, dat ik geld en tijd zou verspillen. Maar eigenlijk nog meer de angst om te falen. Het gevoel van niet goed genoeg zijn. Dus bleef ik waar ik was en sta ik nog altijd op de groep, al ben ik daar eigenlijk al een hele tijd niet gelukkig meer. Maar doorgroeien zit er bij de meeste bedrijven niet in. Niet zonder ander papiertje.

Zie mij

De afgelopen dagen heb ik verschillende mails verstuurd. Onder andere om te kijken of er een andere functie voor mij was binnen het bedrijf waar ik nu werk. Omdat ik weet dat ik meer kan, en weer plezier wil krijgen in mijn werk. Deze mail schrijven en versturen kostte mij alle moed die ik had. Toen kreeg ik de boodschap dat ik dit met mijn leidinggevende moest bespreken. Wat ik snap, maar ik mailde juist het hoofdkantoor omdat zij meer zicht hebben op de opties en vacatures binnen het bedrijf. Het voelde alsof mijn gevoel werd weggewuifd, al zal dit absoluut niet de bedoeling van de schrijver van de mail zijn geweest. En toen viel het kwartje. Ik sprak een vriendin, en later Jim en zei: "Ineens hoorde ik mezelf denken 'Ik lijk wel niet goed bij m'n hoofd. Ik loop maar te leuren met mijn diploma en mijn talent, smekend of iemand alsjeblieft mijn waarde wil zien. Ik ben er klaar mee, en ik word er heel erg verdrietig van'. Hoe weet ik nog niet, maar ik ga het zelf wel doen."

(On)Zekerheid

Over anderhalve week ga ik met zwangerschapsverlof. Rust in de tent. Even niks. Tegelijkertijd wil ik die periode gebruiken (tot de baby er is) om te besluiten wat ik na mijn verlof gaan doen. Want 1 ding is mij heel duidelijk geworden: Bij werkgevers krijg ik niet wat ik nodig heb om geluk op de werkvloer te vinden, dus ik zal het zelf moeten doen. Wat? Is mij nog niet duidelijk. Hoe dus al helemaal niet. Maar dat ik zelf een weg zal moeten vinden, als ondernemer, dat is as clear as day. En doodeng, als je het mij vraagt. Want een kersvers koophuis, de verbouwing en een baby zorgen ervoor dat ik juist die financiële zekerheid wil. Dat is iets wat nog best een ding is als ondernemer zijnde. Toch wil ik dit doen. Ik wil gelukkig zijn in mijn werk en een goed voorbeeld zijn voor mijn meisje. Je mag voor jezelf kiezen, je mag je eigen geluk maken. Wij steunen je.

Zoektocht

Natuurlijk zal ik je meenemen in mijn zoektocht. In waar het mij gaat brengen, wat ik ga doen. Vrouwencirkels en kinderopvang? Toch weer kinderfotografie? Een hele aparte kinder-tak binnen mijn bedrijf? Of juist iets heel anders? Zoveel vragen, zo weinig antwoorden. Maar die komen vanzelf, en als ik ze heb gevonden zal ik ze met je delen.