En ineens heb je een vitaal beroep
Ik moet iets met jullie delen. Niet omdat ik extra waardering wil voor mijn werk. Niet omdat ik wil miepen over dat wij het oh-zo-zwaar hebben. We hebben het allemaal zwaar, waar je ook werkt. Ik wil dit delen omdat het mij dwarszit.
Er is nogal wat aan de hand. Iedereen is in rep en roer, en dat is niet zo gek. Er gebeurt zo ontzettend veel nu. De scholen zijn dicht en de kinderopvang ook, maar ze moeten open blijven voor de ouders met een functie in de categorie 'vitaal beroep'. Pedagogisch medewerkers horen nu ook bij die groep. Prima, maar dit is wat mij dwarszit:
Mensen zijn serieus verbaasd als ik ze vertel dat ik 3 jaar naar school ben geweest. Sommigen oprecht, maar sommigen schatten ons gewoon niet zo snugger in. Ze denken echt dat iedereen zomaar aan het werk kan als pedagogisch medewerker en kijken gek op dat je daar een diploma voor moet hebben. Dat er bijscholing is, kwaliteitstoetsingen, opleidingen, cursussen. Dat wij rapporten schrijven over de ontwikkeling van de kinderen en dat wij vergaderen over diezelfde kinderen. Niet iedereen denkt er zo over, dat weet ik. Maar een flinke groep ouders zien ons als een veredelde oppas. Maar, nu moeten we werken want we hebben een vitaal beroep.
Wij zorgen iedere dag voor het meest dierbare in jullie leven en waar school kennis overbrengt, voeden wij op. Dus de volgende keer dat je een kutopmerking (ja, ik zei kut) wil maken over of tegen een pedagogisch medewerker, denk dan terug aan het moment dat wij een vitaal beroep kregen. Op vrijdag ben je een veredelde oppas die thee drinkt en koekjes bakt, en op maandag heb je een vitaal beroep. Nogmaals, ik hoef geen extra credits, ik wil mijn hart luchten. Wij zijn er voor de kinderen, met heel ons hart. Maar dat wil niet zeggen dat we onze hersenen niet gebruiken.
Omdat ik niet alleen maar negativiteit de wereld in wil gooien, kijk ik ook even naar de andere kant van het verhaal. Er zijn namelijk ook mensen die (veel) respect hebben voor ons. Ze komen binnen in een lokaal waar met 20 kinderen een disco houden - inclusief muziekinstrumenten zodat je heel Kinderen voor Kinderen niet meer hoort- en ons ongestoord door de ruimte zien gaan met een bezem terwijl we een koud doekje pakken voor het kind dat net zijn knie heeft gestoten. Als ze van de schrik bekomen zijn, volgen de woorden: 'Ik vind dit zo knap van jullie. Ik zou het echt niet kunnen, 2 is al lastig. Mijn diepe respect hebben jullie!'. Voor die momenten ben ik dankbaar. En als kind in kwestie vervolgens ook nog een scene schopt omdat hij/zij niet mee naar huis wil, is mijn dag weer goed. Dat mag natuurlijk ook wel even worden gezegd na die lading negativiteit van net. Dan nog 1 laatste boodschap.
Aan alle harde werkers die ervoor zorgen dat we hier met z'n allen doorheen komen: Ik ben trots op jullie! En natuurlijk heel dankbaar voor jullie inzet en doorzettingsvermogen.
Als je alles hebt gelezen: Bedankt! Zet 'm op, laat je hoofd niet hangen en we komen hier sterker weer uit. Oh ja, en vergeet je handen niet te wassen.